Bolonya’yı ilk gördüğümde iki şey aklımda kaldı: kırmızısı ve kuleleri. Şehir, kendine özgü o kızıl tonuyla beni adeta içine çekti. Ama bu kırmızı, yalnızca bir renk değildi; tarih kokan sokaklarda yankılanan bir geçmiş, her tuğlasında bir öykü gizliydi. Boşuna demiyorlar Bolonya’ya “kızıl şehir” diye. O sokaklarda yürürken gökyüzüne uzanan kuleler ise başka bir iz bırakıyordu içimde; bir yandan güçlü, bir yandan gizemli… Kuleler, şehrin başını hiç eğmeden zamana meydan okuduğunu gösteriyordu sanki. Bu tabloyu yaparken gözümde hep o iki imge canlandı: şehrin her yanını saran kırmızılar ve göğe yükselen kuleler. Kırmızı, sıcaklığı ve tutkuyu; kuleler ise gücü ve dayanıklılığı simgeliyor. Bolonya; kökleri geçmişte, bakışı ise hep yüksekte olan canlı bir varlık. İzleyenin de bu enerjiyi ve derinliği hissedebilmesini umuyorum.
Geceyi seyrede seyrede öğrendim ki
ışık insanın içinde yanmıyorsa yüzüne vurmuyor.
Şükrü Erbaş