Bu tabloyu yaparken aklımda sürekli o an vardı: Oslo’da gökyüzüne saatlerce bakışım. Şehrin üzerinde uzanan o uçsuz bucaksız masmavi gökyüzü, beni öyle derinden etkiledi ki, zamanın nasıl geçtiğini bile unuttum. Gökyüzü hiç değişmedi; saatler boyunca aynı berraklıkta kaldı. Güneş neredeyse hiç batmadı, sadece birkaç saatliğine
ufuk çizgisinin gerisine saklandı ve kısa bir gecenin ardından yeniden doğdu. O anlarda Edip Cansever’in şu dizeleri aklıma geldi: “Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk, hiçbir yere gitmiyor.” Gerçekten de Oslo’nun gökyüzü, bana sanki hiç kaybolmayacak bir huzurun resmini çizdi.
Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk Hiçbir yere gitmiyor.
Edip Cansever